Dagsê aan myself. Dit is jou binneste hierdie. Jy het my afgeskeep, of so voel ek. Maar ons is so een dat die werlikheid skreeu teen die plafon. Iewers voel dit soms soos 'n hok, en 'n horlosie, om om om, 12, 1, 2, 3 weer 12, 1,2,3,4 weer en weer. Om en om. Selle ou storie. Kom ek noem hierdie sommer so 'n terapeutiese geleentheid tussen my vingers, my gedagtes, die sleutelbord en die kuberruim, en ook tog in die vreemde 'n korte konneksie met die leser van hierdie gedagtewarboel. Hoekom sal ek dit tik, hoekom sal ek alles tik? Geen mens weet nie. Op die oomblik voel ek vasgevang soos 'n hoender in 'n hok, selle meel selle geselskap selle alles oor en oor. En genade, eks nie gemotiveer nie, dit is sommer saam met die kind en die badwater by die agterdeur uit. Wat sal jy vra? Kom ek noem dit die lus. Ander mense sal dit dalk luihuid noem, dit ook. Vanoggend se erendiens by die kerk, was weer een van daardie ander geleenthede. Een waar 'n mens retrospektief e