Oppad na Berlyn, met 'n kredietkaartpyn. Genade tog!
Dag twee in Frankfurt. Vandag moet ek uit die staanspoor 'n lekker dag! Die ontbyt by die hotel was heel lekker, glad nie die tipes ontbyte wat ons in SA by die Holiday Inn kry nie. Ons het lekker gesmul aan roomkaas, en 'n magdom verskeidenheid brode. Mensig die Duitsers is bobaas bakkers, en is geplaas op die wêreld om te bak en te brou. Ons het die verskeidenheid broodsmere geniet, van sjokolade tot en met die lekkerste vrugtekonfyt en heuning. Na ontbyt is ons met die bus na die hooftreinstasie om op 'n Hop-on-hop off busse te ry. Dit was soos gewoonlik baie leersaam, en 'n mens doen sommer nuwe insigte oop. Wie het geweet dat Frankfurt eintlik Europa se finansiële hoofstad is, met een van die grootste "bank-digthede" met meer as 400 hoofkantore van banke wêreldwyd. Ons het ook geleer van hoe erg die tweede wereld oorlog werklik was, en dat meer as 90% van die stad amper heeltemal verwoes was tydens die oorlog. Die Main revier is werklik mooi, en die blaarlose bome langs die wandelpaaie is iets besonders om te aanskou. Die bome lyk almal soos kunswerke met lote wat soos borselkoppe staan, sonder 'n enkele blaar aan.
Ek is amper lus om gister se woorde terug te trek van my indrukke oor hoe gaaf die Duitsers is. Dit het alles begin met die aankoop van 'n lekker wat lyk soos 'n sweety-pie. Ek het die dierbare tannie gewys dat ek een soek, en toe slaan die beroerte haar. Sy begin op my skreeu soos 'n maer vark en wys my na die bordjie in haar hogere-duits dat 'n mens nie na die sweets moet wys nie, dalk is sy bang sy kry varkgriep. Ek wou in ieder geval die een gehad het wat ek na gewys het. As die dierbare bordjie in engels was sou dit beter gewees het. Sjaaim, om te dink sy staan haar hele dag agter 'n klomp sweets om kort kort van dit te verkoop en dan en wan op 'n klient te gil, wat 'n mooi en besonderse lewensbestaan. Wat is fout met 'n bordjie wat lees: "Please dont touch"? Die meeste duitsers op straat is Engels gestremd, veral die ouer geslag. Dit maak hulle nie noodwendig onbeskof nie maar veral lomp, en laat 'n mens voel asof hulle nie 'n duit omgee vir 'n vreemde nie. Ek glo nie dit sal die land baie skade doen om aanwysings en tekens tweetalig aan te bring nie, selfs al is die engels ook baie klein.
By die kersmark het ons geskenke gekoop aan mense en ook Gluwein gedrink. Dit was nogals baie lekker, iets anders. Ek het 'n kardoesie rissie-gegeurde neute gekoop en opgeeet. (So gedink aan oom Karin het 'n pakkie gemmerkoekkies wat 'n harde stroop om het gekoop en geeet. Om die badkamer te gebruik het ons gaan koffie drink in 'n klein restaurantjie wat soet pasta maak vir nageregte. Dit lyk "grouse" en aaklik om te sien wat hulle daarmee maak, soet spaghetti kan net nie in my kop werk nie. Deur die kersmark se stap is ons toe aan by 'n boekwinkel wat Duitse boeke en CD's verkoop, amper soos 'n CNA of selfs 'n Incredible books, en ek besluit om twee duitse mannekoormusiek CD's te koop en een ander duitse kers CD. By die betaalslag wou ek my kredietkaar gebruik en voila, daar werk hy nie. Verkeerde code of so iets! Dit bring klaar my nerwe tot op kook! Ek betaal toe maar kontant virt die drie ou CD's net om die heeltyd in my agterkop te wonder hoekom die kredietkaart nie werk nie. Ons is toe daarna na frankfurt se nuwe besigheidsgedeelte van die middestad. In die middestad het ons in 'n 7 verdieping winkelkompleks gaan rondloop, amper so iets soos MACY's in Amerika, of 'n groot vermenging van 'n Boardmans, 'n Edgards, 'n Woolworths foods en 'n Spar. Die sentrum was nogal iets om te beleef. Ek het nog nooit so baie mense in een winkel gesien nie, en ek en Karin het sommer amper met oop monde rondgeloop en brommers vang om te sien hoe duur van die kledingstukke is, sommer 89Euro vir 'n gewone dames bloes, en 125 Euro vir 'n demin. Ek weet nie of dit is omdat ons in die "ryk" gedeelte van die dorp rondgeloop het nie maar, dit is opmerklik om te sien hoeveel "amper" almal met ontwerpers klere rondloop. Van die jonges met 'n babamooi velle (omdat die son hier net so skaars is soos koeksisters) en die meisies met hulle ontwerpers baadjies en skoene. Branding en wat jy dra blyk om baie te tel vir die jeug, in Frankfurt. Op een van die vloere sien ek toe iets wat ek baie baie baie graag wou he, iets wat ek vir myself gese het ek vir my sal koop as ek een sien.. daar staan hy toe.... 'n Raclette stel vir 99 Euro, en die woede en teleurstelling oor my kredietkaart wemel sommer toe by my op, ek laat die stel weeg, en sien dat hy 3.8 kg is, nie te erg nie en sou hom sommer binne in my tas laai om oor te laat vlieg. So terloops my nuwe tas se slot was reeds gebreek toe ons hom hier in frankfurt kry. My gemoed is sommer regtig binne in my skoene, met die raclette episode. Iets anders wat ek baie graag sou wou koop is die mooiste vleklose staal lepels wat 'n mens kan gebruik om 'n voorgereg in te bedien, hulle steele is gekrul en dan plaas 'n mens 'n klein voorgereg daarin, dit was so mooi en so funky, maar nou kan ek dit nie koop nie, my kredietkaart werk nie. En om alles te kroon is daar twee transaksies op my kaart wat wys deur die sms stelsel wat nie reg is nie. Die een lyk soos een van die bedrog transaksies wat iemand in Amerika gedoen het wat discovery gekanseleer het en Visa nou weer opgesit het. Dit is vandag Sondag en vandag gaan ons na Berlyn met die sneltrein. Dit is iets waarna ek vreeslik uitsien. En maandag sal ek Discovery bel om die kredietkaart uit te sorteer, dit is net jammer dat ek 'n persoon is wat my iets vreeslik aantrek. Dit is nou 5uur die oggend hier in ons Hotelkamer in Frankfurt. Ek het die stad sover en die meeste duitsers baie aangenaam gevind, dit is net erg dat daar bitter min tweetalige aanwysings is. Die moltreinstelsel se aanwysings veral met die rigting van die trein, is nie so maklik as wat dit bv in Engeland is nie. Selfs die Amerikaanse stelsel in Atlanta was maklik. Dit is nou 5:10 en pik giet donker, en die straatlampe en parkeerlampe gloei, By die venster buite, moet ek twee keer kyk om te sien dat dit sneeu, ek roep dadelik vir Karin. Die vlokkies val soos veredonsies uit die lug! Dit is die eerste keer in my lewe dat ek regte sneeu sien. Sjoe wat 'n vooreg. Maar dit sneeu te min om die grond te bedek, ek dit blyk ook dalk kapok te wees, asof ek nou tussen sneeu en kapok kan onderskei. :-). Omdat ons nie duits kan lees of verstaan nie, het ons gisteraand nie gesien dat ons bus met die regte nommer nie die volle roete ry nie, en toe die bus by die laaste halte stilhou begin die drywer op ons te skreeu in Duits, dit was nogal erg, ons loop toe die laaste drie blokke of so terug na ons Hotel toe! Gelukkig was dit nie te moeilik nie. So vandag is 'n nuwe dag, met nuwe dinge en nuwe uitdagings. Sneltrein hier kom ons. Ek is skoon opgewonde daaroor. So dit is dit vir vandag, more oggend pos ek weer.
Ek is amper lus om gister se woorde terug te trek van my indrukke oor hoe gaaf die Duitsers is. Dit het alles begin met die aankoop van 'n lekker wat lyk soos 'n sweety-pie. Ek het die dierbare tannie gewys dat ek een soek, en toe slaan die beroerte haar. Sy begin op my skreeu soos 'n maer vark en wys my na die bordjie in haar hogere-duits dat 'n mens nie na die sweets moet wys nie, dalk is sy bang sy kry varkgriep. Ek wou in ieder geval die een gehad het wat ek na gewys het. As die dierbare bordjie in engels was sou dit beter gewees het. Sjaaim, om te dink sy staan haar hele dag agter 'n klomp sweets om kort kort van dit te verkoop en dan en wan op 'n klient te gil, wat 'n mooi en besonderse lewensbestaan. Wat is fout met 'n bordjie wat lees: "Please dont touch"? Die meeste duitsers op straat is Engels gestremd, veral die ouer geslag. Dit maak hulle nie noodwendig onbeskof nie maar veral lomp, en laat 'n mens voel asof hulle nie 'n duit omgee vir 'n vreemde nie. Ek glo nie dit sal die land baie skade doen om aanwysings en tekens tweetalig aan te bring nie, selfs al is die engels ook baie klein.
By die kersmark het ons geskenke gekoop aan mense en ook Gluwein gedrink. Dit was nogals baie lekker, iets anders. Ek het 'n kardoesie rissie-gegeurde neute gekoop en opgeeet. (So gedink aan oom Karin het 'n pakkie gemmerkoekkies wat 'n harde stroop om het gekoop en geeet. Om die badkamer te gebruik het ons gaan koffie drink in 'n klein restaurantjie wat soet pasta maak vir nageregte. Dit lyk "grouse" en aaklik om te sien wat hulle daarmee maak, soet spaghetti kan net nie in my kop werk nie. Deur die kersmark se stap is ons toe aan by 'n boekwinkel wat Duitse boeke en CD's verkoop, amper soos 'n CNA of selfs 'n Incredible books, en ek besluit om twee duitse mannekoormusiek CD's te koop en een ander duitse kers CD. By die betaalslag wou ek my kredietkaar gebruik en voila, daar werk hy nie. Verkeerde code of so iets! Dit bring klaar my nerwe tot op kook! Ek betaal toe maar kontant virt die drie ou CD's net om die heeltyd in my agterkop te wonder hoekom die kredietkaart nie werk nie. Ons is toe daarna na frankfurt se nuwe besigheidsgedeelte van die middestad. In die middestad het ons in 'n 7 verdieping winkelkompleks gaan rondloop, amper so iets soos MACY's in Amerika, of 'n groot vermenging van 'n Boardmans, 'n Edgards, 'n Woolworths foods en 'n Spar. Die sentrum was nogal iets om te beleef. Ek het nog nooit so baie mense in een winkel gesien nie, en ek en Karin het sommer amper met oop monde rondgeloop en brommers vang om te sien hoe duur van die kledingstukke is, sommer 89Euro vir 'n gewone dames bloes, en 125 Euro vir 'n demin. Ek weet nie of dit is omdat ons in die "ryk" gedeelte van die dorp rondgeloop het nie maar, dit is opmerklik om te sien hoeveel "amper" almal met ontwerpers klere rondloop. Van die jonges met 'n babamooi velle (omdat die son hier net so skaars is soos koeksisters) en die meisies met hulle ontwerpers baadjies en skoene. Branding en wat jy dra blyk om baie te tel vir die jeug, in Frankfurt. Op een van die vloere sien ek toe iets wat ek baie baie baie graag wou he, iets wat ek vir myself gese het ek vir my sal koop as ek een sien.. daar staan hy toe.... 'n Raclette stel vir 99 Euro, en die woede en teleurstelling oor my kredietkaart wemel sommer toe by my op, ek laat die stel weeg, en sien dat hy 3.8 kg is, nie te erg nie en sou hom sommer binne in my tas laai om oor te laat vlieg. So terloops my nuwe tas se slot was reeds gebreek toe ons hom hier in frankfurt kry. My gemoed is sommer regtig binne in my skoene, met die raclette episode. Iets anders wat ek baie graag sou wou koop is die mooiste vleklose staal lepels wat 'n mens kan gebruik om 'n voorgereg in te bedien, hulle steele is gekrul en dan plaas 'n mens 'n klein voorgereg daarin, dit was so mooi en so funky, maar nou kan ek dit nie koop nie, my kredietkaart werk nie. En om alles te kroon is daar twee transaksies op my kaart wat wys deur die sms stelsel wat nie reg is nie. Die een lyk soos een van die bedrog transaksies wat iemand in Amerika gedoen het wat discovery gekanseleer het en Visa nou weer opgesit het. Dit is vandag Sondag en vandag gaan ons na Berlyn met die sneltrein. Dit is iets waarna ek vreeslik uitsien. En maandag sal ek Discovery bel om die kredietkaart uit te sorteer, dit is net jammer dat ek 'n persoon is wat my iets vreeslik aantrek. Dit is nou 5uur die oggend hier in ons Hotelkamer in Frankfurt. Ek het die stad sover en die meeste duitsers baie aangenaam gevind, dit is net erg dat daar bitter min tweetalige aanwysings is. Die moltreinstelsel se aanwysings veral met die rigting van die trein, is nie so maklik as wat dit bv in Engeland is nie. Selfs die Amerikaanse stelsel in Atlanta was maklik. Dit is nou 5:10 en pik giet donker, en die straatlampe en parkeerlampe gloei, By die venster buite, moet ek twee keer kyk om te sien dat dit sneeu, ek roep dadelik vir Karin. Die vlokkies val soos veredonsies uit die lug! Dit is die eerste keer in my lewe dat ek regte sneeu sien. Sjoe wat 'n vooreg. Maar dit sneeu te min om die grond te bedek, ek dit blyk ook dalk kapok te wees, asof ek nou tussen sneeu en kapok kan onderskei. :-). Omdat ons nie duits kan lees of verstaan nie, het ons gisteraand nie gesien dat ons bus met die regte nommer nie die volle roete ry nie, en toe die bus by die laaste halte stilhou begin die drywer op ons te skreeu in Duits, dit was nogal erg, ons loop toe die laaste drie blokke of so terug na ons Hotel toe! Gelukkig was dit nie te moeilik nie. So vandag is 'n nuwe dag, met nuwe dinge en nuwe uitdagings. Sneltrein hier kom ons. Ek is skoon opgewonde daaroor. So dit is dit vir vandag, more oggend pos ek weer.
Comments
Post a Comment